Close Your Eyes NC EP.7 { JACKJAE }

EP.7

เอ่ยจบเพียงแค่นั้น เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มก็ถูกกรงเล็บของราชสีห์หนุ่มกระชากจนขาดวิ้น ไม่เหลือเป็นชิ้นเป็นอัน ยองแจพยายามดิ้นสุดแรง เพราะครั้งนี้เขาจะไม่ยอมเด็ดขาดทั้งปัดป้องและยกขาถีบอีกคนก็ทำ เท้าของยองแจถีบไปที่หน้าท้องของแจ็คสันเต็มๆจนเขาไปกองอยู่ที่ปลายเท้า ยองแจจึงรีบโอกาสนี้ลุกไปที่ประตู เอื้อมมือไปเพื่อปลดล็อคแต่ยังไม่ทันทีประตูจะเปิดออกร่างทั้งร่างก็ถูกพลิกตัวให้หันไปปะทะกับร่างหนา ริมฝีปาหนักโฉมลงไปหาปากบางของคนตัวเล็กกว่า

“อื้ออออ...” ยองแจใช้มือทั้งทุบทั้งดันหนาของแจ็คสันของด้วยท่าทีรนรานและไม่ยอม เพราะครั้งนี้ไม่ได้ถูกจับมัดจับตรึง รู้ทั้งรู้คนตรงหน้าเป็นใคร มันเลยทำให้ยองแจพร้อมจะสู้เพื่อตัวเอง ร่างหนาดันร่างบางจนแผนหลังไปติดกับผนังด้านหนึ่ง แทรกขาไปอยู่ตรงหว่างขาของคนตัวเล็กกว่าเพื่อให้เรือนร่างแนบชิดกันมากขึ้นก่อนจะลูบไปที่เอวบางจนอีกคนขนลุกไปทั้งตัวเผลอเปิดปากให้อีกคนลุกล้ำเข้าไป

ลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวต้อนลิ้นเล็กของอีกคน ยองแจยังคงพยายามดันอีกคนออกไปทั้งน้ำตา กลัว และยิ่งกลัวมากขึ้นเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร

ตุบ

ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปบนที่นอนนุ่ม ยองแจจะคลานหนีแต่ก็ถูกมือแกร่งกระชากร่างบอบบางมาใกล้ก่อนจะกระหยิ่มยิ้ม

“ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องเอาผ้ามาปิดตานายให้เสียเวลา” เอ่ยจบก็ซุกใบหน้าไปที่ซอกคอขาวยองแจรู้สึกขยะแขยงไปทั้งตัว แจ็คสันถอดเสื้อผ้าของคนตรงหน้าจนหมดก่อนจะตามด้วยเสื้อผ้าของตนเอง จนตอนนี้อยู่ในร่างเปลือยเปล่าทั้งคู่

“อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ..ผมขอร้อง..ฮึก..ฮือ...ผมกลัวแล้ว” ยองแจยกมือขึ้นมาประทานตรงหน้าเพื่ออ้อนวอนขอความเห็นใจจากแจ็คสันด้วยความสงสาร แต่เหมือนคำอ้อนวอนนั้นจะไม่ถูกส่งไปถึงหัวใจที่ด้านชา แจ็คสันไม่ได้มองว่าน้ำตาของยองแจเป็นเรื่องที่น่าสงสาร แต่กลัวมองว่ามันเป็นชัยชนะของเขาที่ได้ครอบครองอีกคน

“ตอนนี้นายจะกลัว...แต่เดี๋ยวนายจะมีความสุข” เอ่ยจบก็จูบซับไปที่ไหล่นวลเนียนไล่ลงไปจนถึงหน้าท้องบางจนยองแจรู้สึกเสียวซ่าน ยองแจพยายามดิ้นหนีแต่ก็ถูกร่างหนาขืนร่างเอาไว้

“อย่าให้ฉันต้องทำแบบที่ผ่านๆมา...อยากโดนจับมัดใช่มั้ย”

“ไม่ครับ..ฮึก..ไม่อยาก”

“งั้นก็อย่าดื้อกับฉัน” เมื่อรู้ว่าขอร้องไปก็ไม่ได้ผลยองแจก็ได้แต่กำมือแน่น จะหนีกก็หนีไม่ได้ ได้แต่ขืนตัวหนีไปมาจนแจ็คสันยกะโพกบางขึ้นแล้วขยับตัวของเขาเข้าไปใกล้มากขึ้น

“จะ..จะทำอะไรครับ”

“ก็มีความสุขกับนายไง...อย่ามาถามเลยน่าของเคยๆ...” เอ่ยจบนิ้วร้อนก็สอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของเด็กหนุ่มจนอีกคนต้องกัดปากแน่น เจ็บ...ครั้งก่อนที่ไม่เห็นว่าอีกคนคือใคร ก็คิดว่ามันทรมานแล้ว แต่นี่มันแย่ยิ่งกว่าตรงที่มันเป็นคนที่เขาเคยไว้ใจ

“อื้อออ...มะ..ไม่นะ” ความเจ็บแล่นปี่เข้าไปในหัวใจ แจ็คสันมองท่าทางทรมานของคนตรงหน้าด้วยความพอใจ นิ้วค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยจนเป็นสามนิ้วเพื่อใช้เบิกทาง เพราะยองแจต้องเจออะไรที่ใหญ่กว่านี้แน่ๆ....

“ฉันจะเข้าไปแล้วนะ” แจ็คสันดึงนิ้วออกก่อนจะจ่อความเป็นชายที่ตื่นเต็มตัวของเข่ไปที่ช่องทางด้านหลังของอีกคน แต่มันกลับยัดเข้าไปแทบไม่ได้เพราะยองแจเกร็งไปทั้งตัว

“ไม่เอา..ฮือออ...ฮึก”

“ถ้านายไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้อย่าเกร็ง” เอ่ยไปแบบนั้นแต่ร่างบางก็ยังสายหน้าไปมาราวกับไม่คิดจะยอมจนร่างหนาต้องดึงร่างของอีกคนขึ้นมาพร้อมประกบริมฝีปากหยักลงไปมือหนึ่งประคองหลังบางเอาไว้ ส่วนอีกมือก็ประคองก้นมนเอาไว้ จูบที่ร้อนแรงทำให้ร่างบางเคลิ้มไปได้ง่ายๆ จูบที่เป็นเหมือนขนมหวานเคลือบยาพิษทำให้คุณหนูผู้ไร้เดียงสาหลงไปกับมันง่ายๆซึ่งทำให้แจ็คสันดันตัวเข้าไปในร่างของอีกคนจนสุดภายในครั้งเดียว  ดวงตาคู่รีเบิกตากว้างก่อนจะดันริมฝีปากออก ก่อนจะกัดปากแน่น

“ฮึก...เจ็บ...ฮือออ...อย่าทำผมเลยนะครับ.. ฮืออ..” ยองแจร้องไห้อย่างน่าสงสารอยู่บนตักของแจ็คสัน เขาใช้หัวแม้มือปาดน้ำตาของยองแจอย่างเบามือ

“ตอนเด็กๆ ฉันเคยตามในนายมาเยอะ แต่จำไว้ว่าพออยู่ด้วยกันในห้องนี้...นายต้องเชื่อฟังฉัน” เอ่ยจบสะโพกแกร่งก็ค่อยๆขยับช้าๆจนร่างบอบบางต้องกัดปากแน่น

นรกที่แท้จริงกำลังเริ่ม และยองแจต้องรับมันให้ได้...

มันผ่านไปนานแสนนานเท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ แต่ที่รู้ๆยองแจคนนี้หมดแรงไปแล้วครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ถูกแจ็คสันดึงให้ตื่นขึ้นมาอีก ร่างทั้งร่างเต็มไปด้วยร่องรอยของแจ็คสันหวัง จนยองแจมองเห็นแสงตะวันที่กำลังจะโผล่ขึ้นมาจากภูเขา จากหน้าต่างบานเดียวของห้อง

ผับ ผับ ผับ

ร่างหนาขยับสะโพกระรัวจนคนตัวเล็กสั่นคลอน ปากบางถูกจูบครั้งแล้วครั้งเล่าจนบวมแดง ลำคอขาวๆก็เต็มไปด้วยรอยเขี้ยวและรอยกลีบกุหลาบของแจ็คสันหวัง

“อ๊ะ..อ๊า” เขาขยับตัวอีกสองสามครั้งก็ปลดปล่อยออกมา เหมือนโลกทั้งโลกมันหยุดหมุนไม่รู้แจ็คสันปลดปล่อยเข้ามาในร่างของอีกคนกี่ครั้งแล้ว และยองแจก็คิดว่ามันจะจบ แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น เหมือนแจ็คสันนั้นไม่เหน็ดไม่เหนื่อยเลย แต่อีกคนนี่สิจะตายอยู่แล้ว

“พอเถอะครับ..ฮึก..ผมไม่ไหวแล้ว” ยองแจเอ่ยเสียงแผ่ว แจ็คสันกระหยิ่มยิ้มอีกครั้งก่อนจะโน้มตัวลงไปหายองแจที่นอนร้องไห้จนน้ำตาแห้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า

“งั้น..อีกครั้งแล้วกันนะ”

ได้ยินแบบนั้นยองแจก็รู้ได้เลยว่า คนเราไม่จำเป็นต้องตายก็รับรู้ได้ว่านรกมันเป็นยังไง

สั้นๆนะคะ ไม่ได้บรรยายอะไรเยอะ ...ต้องรอดูตอนหลังๆนะคะ >3< 

กลับไปอ่านเนื้อเรื่องกันต่อที่เด็กดีน๊า