WOLVES
NC CUT / EP.4
“ผมจะช่วยคุณเอง” เอ่ยจบร่างสูงก็โถมไปหาคนตัวเล็ก
ลิ้นของเค้าเลียที่แผลตรงต้นคอของคนตัวเล็กทำเอาคนตัวเล็กร้องลั่นห้องน้ำเพราะความเจ็บ
“โอ๊ยย ...ผมเจ็บ...ฮึก...”
ร่างเล็กสะอื้นเบาๆแต่ร่างสูงก็ยังคงทำแบบนั้นต่อไปเรื่องๆแผลที่ตอนแรกมีเลือดไหนรินออกมาอย่างน่ากลัวในตอนนี้กลับค่อยๆทุเลาลงช้าๆมือหนาลูบที่ผิวเนียนของคนตัวเล็กที่อยู่ในน้ำอย่างลื่นมือก่อนจะเลื่อนไปสะกิดเบาๆที่ยอดอกสีหวาน
“อ๊ะ..อ๊า...อือออออ”
ร่างเล็กครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่านที่อีกคนส่งมาให้
ร่างสูงเลื่อนใบหน้าลงไปตรงหน้าอกบางก่อนจะใช้ลิ้นโลมเลียที่ยอดอกของคนตัวเล็กพร้อมดูดเม้มอย่างหยอกล้อจนอีกคนดิ้นไปมาด้วยความซ่าน
“ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้...แต่คุณยั่วผมเองนะ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือไปใต้น้ำดึงกางเกงชั้นในของคนตัวเล็กที่ยังคงปกปิดกายอยู่ออก
ซึ่งนั้นเป็นเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของร่างเล็กเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างถูกถอดออกไปหมดร่างเล็กก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่ามีเพียงสายน้ำในอ่างที่มันช่วยให้เห็นร่างกายของอีกคนไม่ชัดเจนเท่าไหร่
แต่น้ำใสใสนั้นก็เหมือนกับจะยิ่งขับให้ผิวนวลเนียนดูสว่างขึ้นมาซะงั้น
“คะ..คุณจะทำอะไร”
ร่างเล็กถามเสียงแผ่วเมื่อร่างสูงอุ้มอีกคนขึ้นนั่งบนขอบอ่าง
ซึ่งมีพื้นที่พอให้คนตัวเล็กนั่งอย่างพอดิบพอดี
ร่างสูงยกยิ้มขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบครีมอาบน้ำมาบีบใส่มือก่อนจะแหวกขาของคนตัวเล็กออก
ร่างสูงโถมไปจูบคนตัวเล็กก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอีกคนเพื่อดูดกลืนขุมทรัพย์น้ำหวานขุมใหญ่ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็กช้าๆ
เพียงแค่ปลายนิ้วล่วงล้ำเข้าไปยังส่วนต้องห้ามร่างเล็กก็ยกมื้อขึ้นมาดันร่างสูงออกทันทีแต่ร่างสูงก็ขืนตัวเอาไว้
พยายามดึงดูดความสนใจของร่างเล็กให้ไปอยู่ที่จูบเพื่อที่เค้าจะได้สอดใส่นิ้วเข้าไปได้สะดวกขึ้น
เมื่อร่างสูงเห็นว่าร่างเล็กกำลังเคลิบเคลิ้มก็สอดนิ้วเข้าไปอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กเผลอเอามือจิกต้นแขนร่างสูงแรงๆ
ก่อนจะเอามือดันร่างสูงออก ทำให้เค้าต้องถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง
แต่นิ้วมือนั้นสอดเข้าไปจนสุดแล้ว
“คุณ...จะ..ฮึก...จะทำอะไร” ร่างเล็กถามพร้อมกัดปากน้อยๆ
ความเจ็บจี๊ดๆนั้นแผ่เข้ามาให้รู้สึกได้ทันที
“จะช่วยให้คุณหายไง”
จุนฮเวกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูของคนตัวเล็กก่อนจะสอดนิ้วเพิ่มเข้าอีกหนึ่งนิ้วทันที
“อ๊ะ...อือออ...เจ็บ” น้ำตาเริ่มซึมออกมาที่หางตาเล็กน้อย
จุนฮเวมองคนตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วเข้าออกช้าๆนั่นทำให้คนตัวเล็กบิดเร้าเพราะความเจ็บปวดที่แฝงไปด้วยความซ่าน
ปากก็ลดลงมาซุกไปที่ซอกคอของคนตัวเล็ก ขบเม้มเบาๆสร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของไว้อย่างถือวิสาสะ
“อื้ออ..มะ..ไม่เอา” ร่างเล็กครางออกมาก่อนจะพยายามดันอีกคนออก
แต่ไม่รู้ทำไมมันโรยแรงไปหมด
จนไม่รู้ว่าที่เป็นแบบนี้นั้นเป็นเพราะบาดแผลหรือว่าเพราะคนตรงหน้ากันแน่
หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าช่องทางของคนตัวเล็กเบิกกว้างพอเหมาะพอควรแล้ว
ร่างสูงก็ค่อยๆถอนนิ้วออกช้าๆก่อนจะยืดตัวขึ้นน้อยๆพร้อมกับปลดกระดุมที่กางเกงของเค้าออกช้าๆ
ลดลงมาจนเห็นความเป็นชายที่มันกำลังตื่นตัว
ร่างเล็กยกมือขึ้นมาห้ามแต่ก็ถูกร่างสูงจับมือเอาไว้พร้อมดึงอีกคนเข้ามาใกล้ตัวเค้า
“ที่ผมทำก็เพราะช่วยคุณนะ ตอนนี้คุณติดหนี้บุญคุณผมแล้ว”
เอ่ยจบเค้าก็จับแกนกายของตนเองจ่อไปที่ช่องทางรักของคนตัวเล็กก่อนจะกดปลายส่วนหัวเข้าไปก่อนอันดับแรก
แค่ถูกสัมผัสในจุดซ่อนเร้น
ร่างเล็กก็พยายามขืนตัวหนีแต่ร่างสูงก็จับสะโพกของอีกคนไว้ไม่ปล่อย
“ไม่เอา..ฮือ..ฮึก...ผม..ไม่เอาแบบนี้” ร่างเล็กร้องสะอื้นเพราะความกลัว
ใบหน้าหวานส่ายหน้าไปมาเป็นหารห้ามและขอร้องอีกคนไปในเวลาเดียวกัน
แต่จุนฮเวก็คงไม่มาหยุดกลางคันแบบนี้แน่นอน เค้าดึงคนตัวเล็กเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยน
เคล้าคลอจนอีกคนเคลิ้มตามเค้าไปได้ไม่ยาก เมื่อคนตัวเล็กเริ่มผ่อนคลายร่างสูงก็ดันแกนกายของเค้าเข้าไปจนสุด
คนตัวเล็กรู้ตัวอีกที ความเจ็บปวดก็แล่นปรี่เข้ามาซะแล้ว
ตอนนี้จุนฮเวเข้าไปอยู่ในตัวของอีกคนเรียบร้อยแล้ว
จุนฮเวสอดลิ้นร้อนๆเข้าไปต้อนจนอีกคนคล้อยตามตอบสนองจูบเค้าอย่างเผลอไผลยั้งตัวเองไม่ได้
มือเรียวของคนตัวเล็กสอดเข้าไปที่ใต้วงแขนของร่างสูงก่อนจะโอบไปที่แผ่นหลังกว้าง
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นกำลังดำดิ่งสู่ห้วงอารมณ์
ร่างสูงก็ค่อยๆขยับสะโพกของตนเองช้าๆ
ทำเอาร่างเล็กถึงตัวเกร็งเพราะความเจ็บนั่นยิ่งทำให้ช่องทางคับแคบของคนตัวเล็กตอดรัดร่างสูงแน่น
จุนฮเวผละออกน้อยๆมองหน้าของคนตัวเล็กก่อนจะยกมือข้างขึ้นลูบข้างใบหน้าหวานช้าๆ
ปลายนิ้วยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่ไหลคอลอยู่ตรงหางตาเบาๆ
“ผมเจ็บ...ฮึก...หยุดนะครับ” ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
แต่ร่างสูงก็ยื่นหน้าไปใกล้คนตัวเล็กก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“มันเข้าไปถึงขนาดนี้แล้ว...จะให้ผมหยุดคงไม่ได้แล้ว คุณอย่าเกร็งจะดีกว่า
จะได้ไม่เจ็บมาก” เค้าเอ่ยแค่นั้นก่อนจะขยับสะโพกเร็วขึ้นมาอีกนิด
ร่างเล็กกัดปากแน่นก่อนจะพยายามไม่เกร็งผ่อนคลายคงเพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บ
เพราะร่างสูงคงไม่ยอมหยุดตามคำขอแน่ๆ
พับ พับ พับ
เสียงเนื้อที่กระทบกันดังระงมไปทั่วห้องบวกกับเสียงครางอู้อี้ของคนตัวเล็กที่พยายามกั้นเสียงเอาไว้ด้วยความเขินอาย
พร้อมยกมือข้างหนึ่งมาปิดปากเอาไว้
มืออีกข้างก็ใช้ยันพื้นเท้าเอาไว้ด้านหลังเพื่อพยุงไม่ให้ตนเองหงายหลังไปซะก่อน
น้ำที่อยู่เต็มอ่างอาบน้ำค่อยๆทะลักออกไปกระจายทั่วพื้นเพราะการเคลื่อนไหวของพวกเค้าทั้งคู่
ร่างสูงมองใบหน้าวานก่อนจะโถมตัวไปหาอย่างหยุดไม่ได้แต่ก็พยายามไม่รุนแรงจนเกินไป
เพราะเค้าอยากถนอมคนตัวนี้ไม่ให้แหละคามือไปก่อน เพราะคนคนนี้ช่างบอบบางเหลือเกิน
ไม่ต่างจากวันแรกที่พบกัน...
นานเท่าไหร่ที่ไม่พบเจอ แต่อีกคนก็น่าถนอมไม่เปลี่ยนแปลง
“อื้ออออ..ฮึก..อ๊ะ..อ๊า” ร่างเล็กเอามือปิดปากเอาไว้แน่น
ไม่อยากร้องออกมาให้รู้สึกน่าอาย ร่างสูงมองใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกหลงใหล
เค้าเอื้อมมือข้างหนึ่งไปดึงมือของคนตัวเล็กออกก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากสีหวานนั้นอีกครั้งมันเป็นจูบที่ร้อนแรง
ซึ่งคนตัวเล็กต้านทานอะไรไม่ได้เลย
“อืมม..”
เสียงทุ้มครางออกมาพร้อมกับมอบจูบที่เร่าร้อนมาให้อีกคนอย่างไม่ลดละโดยสะโพกก็ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องจนในห้องน้ำนั้นร้อนขึ้นมาทันที
คนตัวโตกว่าถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมมองเข้าไปในดวงตาของของคนตัวเล็กเหมือนหมาป่าที่กำลังขย้ำเหยื่อย
“คุณ..อื้อออ..ฮึก ผม..มะ..ไม่ไหวแล้ว”
ร่างเล็กร้องออกมาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแทน
ร่างสูงสอดแขนเข้าไปที่ข้อพับของขาทั้งสองข้างของคนตัวเล็กทำให้เจ้าตัวหงายหลังไปเล็กน้อยแต่ดีที่เกาะร่างสูงเอาไว้ได้ทัน
มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของอีกคนเอาไว้ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงส่งแรงกระแทกเข้ามาอีก
“ผมจะทำให้มันเสร็จเร็วๆเอง”
ร่างสูงเอ่ยก่อนจะขยับสะโพกถี่จนคนตัวเล็กสั่นคลอนไปตามแรงอารมณ์ที่ถูกส่งไปให้
เล็บของคนตัวเล็กเผลอจิกลงไปที่หลังของร่างสูงจนเป็นรอยอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“มะ...มะ...อื้ออออออ ไม่ไหวแล้ว”
ร่างสูงรัวสะโพกใส่อีกคนจนเค้าทั้งคู่มาถึงฝั่งไปพร้อมๆกัน
“อ๊ะ...อ๊า”
น้ำรักสีขาวขุ่นถูกปล่อยไปใส่ในตัวของคนตัวเล็กจนรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วท้อง
ร่างเล็กกระตุกตัวเล็กอยู่สองสามทีก่อนจะสงบลงหายใจหอบ
ร่างสูงโอบร่างของคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะอุ้มอีกคนลงมาในอ่างน้ำ
ปล่อยให้อีกคนได้แช่ตัวไปสักพัก
แผลที่เกิดจากเอรานั้นค่อยๆหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
ไม่เหลือไว้แม้แต่ร่องรอยของแผลเป็นด้วยซ้ำ
ร่างเล็กฟุบไปกับอกแกร่งของอีกคนอย่างหมดแรง
เค้าคงไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ได้ตกเป็นของหมาป่า ตกอยู่ในวังวนนี้แล้ว
วังวนที่เหมือนเขาวงกตที่หาทางออกไม่เจอ...หรือเรียกง่ายๆมันไม่มีทางออกสำหรับคนตัวเล็กนั่นเอง
อ่านจบแล้วอย่าลืมไปเม้นให้กันด้วยน๊า
อาจจะไม่ใช่เอ็นซีที่วาบหวิวเท่าไหร่
นั่นเพราะไรท์ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นค่ะ
ฮ่าๆ
ก็เพราะครั้งนี้มันเกิดขึ้นกะทันหัน ต่างฝ่ายต่างไม่ตั้งตัว
แต่ครั้งต่อไป
เมื่ออีกคนเป็นภรรยาแล้ว
มันย่อมแตกต่างจากครั้งแรก
หวังว่าจะรออ่านกันนะคะ
>3< #ฟิคหมาจุน
ใครเล่นทวิตก็ไปช่วยกันสกรีมน๊า
แล้วอย่าลืมกลับไปอ่านต่อนะคะ
https://my.dek-d.com/evesnw/writer/viewlongc.php?id=1454275&chapter=5
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น